مهم نیست داستان یک بازی چقدر خوب یا بد است. پایان یا نحوه ارتباط سازندگان با سرنوشت شخصیت ها و داستان، همیشه به بخش بسیار مهم و به یاد ماندنی بازی تبدیل می شود. در این قسمت از سری محتوای تیم ویجیاتو، به سراغ سردبیران رفتیم تا از آنها در مورد بهترین پایانی که در بازی دیده‌اند بپرسیم.
توجه
جنون که کاملا قابل درک است. این بهترین توصیفی است که می توانم برای پایان لیست آس 1 استفاده کنم. جواهر کشف می کند که برای نجات جهان، فایرفلایز باید آزمایشاتی را روی الی انجام دهند که باعث مرگ او شود. او اکنون با الی رابطه پدر و دختری دارد و حتی اگر دنیا را نجات دهد نمی تواند مرگ او را بپذیرد. حمام خونی که جواهر از این ستاد شروع می کند، منطق عقلانی ندارد، اما کاملا قابل درک است. ما به او می‌پیوندیم تا بسیاری از افرادی را که برای نجات جهان سخت تلاش کردند و به دنبال نجات بشریت برای نجات تنها الی بودند، بکشیم. نجات للی و سوگند دروغینی که ژول در پایان بازی می‌گیرد در مغز استخوان فرو می‌رود. قسمی که می زند دروغ است، بوی آن دروغ در هوا می پیچد، اما حداقل هنوز بر او مسلط نخواهد شد.
نکته مهم در مورد پایان بازی اول این است که این پایان دیوانه کننده بازی دوم را فراهم می کند. در واقع، سایه این تصمیم را می توان در محل بازی دوم احساس کرد و نه تنها زندگی الی و جواهر، بلکه زندگی صدها نفر دیگر (و شاید به معنای درست، زندگی تمام بشریت ) توسط آن متصل و تغییر می کنند. پایان آخرین پایان ما یک پایان خوش حماسی نیست، اما غم موجود در آن از نوعی است که ما به ندرت تجربه کرده ایم. جواهر و تصمیم او چیزی است که می توان ساعت ها درباره آن صحبت کرد. اگر هر کدام از ما جای او بودیم چه می کردیم؟ قدردانی از جواهر کار دشواری است، او در پایان بازی اول کاری انجام می دهد که ما را به فکر وادار کند و هرگز پایانی را که آس شاهکار او بود فراموش نکنیم. جول یک پدر بود، پدری که نمی‌خواست دخترش این بار تسلیم شود و تمام عواقب تصمیمش برای دادن فرصت زنده ماندن به الی را متحمل شد، حتی اگر بشریت شانس زندگی دوباره را از دست بدهد. این بزرگترین، احمقانه ترین، احساسی ترین و غم انگیزترین تصمیمی است که در پایان یک بازی ویدیویی گرفته شده است.
نوشتن یک پایان عالی چیزی بود که فکر می کنم BioShock Infinite در دنیای بازی های ویدیویی دوباره تعریف کرد. پایانی عجیب که بدون در نظر گرفتن داستان های کوچکی که بازی در طول مراحل برای ما تعریف می کرد، نمی توان آن را به طور کامل درک کرد. در واقع، پایان Bioshock Infinite نه خوب است و نه بد. بلکه بر اساس تصمیمی نوشته شده که باید از مدت ها قبل گرفته می شد. در واقع با دو شخصیت روبرو هستیم که در زمان و آینده نامناسبی با هم آشنا شدند و همین امر باعث شکل گیری اتفاقاتی شد که نباید در دنیای موازی دیگری رخ می داد. یک موازی نامتعادل که به جنگ و خونریزی ختم می شود. اما چگونه جلوی این حوادث وحشتناک را بگیریم؟ بله، با حذف دو شخصیتی که باعث این آشفتگی موقت شدند. تصمیمی که باید خیلی وقت پیش گرفته می شد! داستان BioShock Infinite به همان اندازه پیچیده و گیج کننده است، اما وقتی به سکانس پایانی نگاه می کنید و تکه های پازل را کنار هم می گذارید، تازه متوجه می شوید که با چه کار متفاوت و عجیبی دست به گریبان بوده اید. اثری که در دوره ای که در آن زندگی می کنیم باید قدردان انتشارش بود.
بازی های زیادی وجود دارند که می توانم به آنها اشاره کنم، اما می خواهم این فرصت را به Red Dead Redemption 1 اختصاص دهم. عنوانی که پس از مدت ها دوباره پتانسیل دنیای غرب را نشان داد و نشان داد که داستان سرایی در بازی ها چقدر به یاد ماندنی است. جان مارستون شخصیتی است که حتی پس از اتمام RDR 2 و دیدن داستان آرتور مورگان، عکسش روی دیوار اتاق من است. جان مارستون هر چقدر تلاش کرد نتوانست از سایه گذشته تاریک خود فرار کند و در نهایت یک خیانت بزرگ او را به پایان خط رساند.
خوشبختانه نویسندگان RDR 1 آنقدر به مخاطب فکر کردند که اجازه دادند از قاتل او انتقام بگیریم. جایی که با جک مارستون (پسر جان و ابیگیل) به سراغ ادگار راس می رویم و در یک دوئل به او شلیک می کنیم. ملاقات دوباره جان مارستون در RDR 2 واقعا جالب بود. آشنایی با داستان جون و تاثیر آرتور بر شخصیتی که سال ها پیش دیدیم یکی از بهترین لحظات تاریخ بازی های ویدیویی برای من بود.
صادقانه بگویم، می توانم به بازی های زیادی فکر کنم که پایان آنها برایم جالب بود. اما به نظر من، حماسی ترین و جالب ترین شات که می شد برای پایان دادن به یک داستان طولانی استفاده کرد، برای Call of Duty Modern Warfare 3 بود.
Modern Warfare داستان جالبی داشت و نسخه سوم از تمام قهرمانانی که می شناختیم به بلوغ رسید. یادم می آید آنقدر مجذوب داستان نسخه سوم Modern Warfare بودم که یک روز دلم نمی خواست به مدرسه بروم و نشستم تا کمپین بازی را تمام کنم. و چقدر فریم آخر بازی جذاب بود. پایان بازی نه تنها به داستان پر پیچ و خم نسخه سوم پایان می دهد، بلکه به پایان داستان نبرد کاپیتان پرایس و ماکاروف نیز می انجامد.
این پایان برای یک داستان جنگ مدرن عالی بود و بهترین تصویر ممکن برای پایان دادن به این نبرد بود. در مجموع، داستان Modern Warfare آنقدر خوب است که Call of Duty نتوانسته است داستانی در سطح خود را در عرض چند سال به این بی عیب و نقص بیان کند.
برای نوشتن قسمتم با بقیه بچه ها هماهنگ کردم ببینم چه بازی هایی می نویسند. Red Dead، BioShock و Last of Ace قطعا جزو انتخاب های قبلی من بودند، اما وقتی دیدم همه انتخاب ها پر شده، گفتم حداقل بهترین پایان ها را برای خودم مرور کنم. من اتفاقی کتابخانه Steam را باز کردم و همان حرف B را انتخاب کردم. Batman Arkham City، با پایان منحصربه‌فردش، کاری کرد که تاثیری که بر ژانر ابرقهرمانی گذاشت تا به امروز بی‌نظیر بماند و در صورت تصور، ما یک بازی عالی، بر خلاف پایان بحث برانگیز بازی بعدی یا Arkham Knight. این پایان زمانی که دنبال عکسی برای مقاله میگشتم برایم خاطره انگیزتر شد اما کیفیت خوبی پیدا نکردم و یادم آمد که وقتی خودم بازی را تجربه کردم اسکرین شات را در استیم آپلود کرده بودم!
تو چطور؟
به ما بگویید بهترین پایانی که در بازی دیده اید مربوط به کدام بازی است؟