10 فوریه 1958، دانشمندان آزمایشگاهی لینکلن MIT امواج راداری سیاره زهره را منعکس کرد. در آن زمان زهره در نقطه‌ای از مدار خود قرار داشت که به آن اتصال پایین‌تر می‌گویند. جایی که درست بین زمین و خورشید بود.
پرتاب رادار از زهره
از نیمه دوم قرن بیستم، ما از نظر شناخت سیارات و منظومه های آنها در منظومه شمسی راه طولانی را پیموده ایم. اگرچه در آن زمان تئوری های پیشگامانه ای وجود داشت که رفتار ویژگی های مختلف جهان را تعیین می کرد، اما هنوز هیچ داده رصدی در مورد ساختار و سطح سیارات جمع آوری نشده بود.
جنگ جهانی دوم تعدادی پیشرفت تکنولوژیکی از جمله توسعه سریع رادار به همراه داشت. پس از پایان جنگ، دانشمندان به سرعت به پتانسیل این فناوری جدید و چگونگی استفاده از آن برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد منظومه شمسی پی بردند.
اولین طراحی رادار، پروژه دایانا آن روز تولد بود نجوم رادار همچنین مشخص شد که هدف بعدی زهره است، سیاره ای که به دلیل ابرهای غلیظی که سیاره را احاطه کرده اند، در هاله ای از رمز و راز قرار گرفته است. بنابراین بسیار جالب بود که بفهمیم این سیاره در هر لحظه دقیقاً در کجا قرار خواهد گرفت.
هنگامی که آزمایشگاه لینکلن برای اولین بار سعی کرد امواج راداری را به زهره ارسال کند، اسپوتنیک-2 و سگ لایکا دور زمین چرخیدند. مسابقه فضایی داغ بود و رقابت بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در حال داغ شدن بود.
در سال 1958، سیگنال‌های راداری طی آزمایش‌هایی که در طول نزدیک شدن به زهره انجام شد، به سمت سیاره هدایت شدند.
این آزمایش های رصدخانه ای جودرل انگلستان در سال 1959 تکرار شد و نتایج آنها در واقع مشابه نتایج آزمایشگاه لینکلن بود. اگرچه کسانی که در لینکلن بودند حتی با یک رادار قوی تر نمی توانستند نتیجه خود را تکرار کنند.
نتایج
اگرچه نتایج به‌دست‌آمده از این آزمایش در بهترین حالت مبهم بود، اما زمینه‌ای برای تلاش‌های آینده فراهم کرد. حوزه نجوم رادار را به سطح بالاتری رساند و به ما اندازه گیری بهتری از واحد نجومی داد.
حدود 5 دقیقه طول کشید تا سیگنال از زهره پرتاب شد و به زمین بازگشت. این مدت کمی کوتاهتر از آن چیزی بود که دانشمندان پیش بینی کرده بودند. یعنی زهره از آنچه دانشمندان در آن زمان تصور می کردند به زمین نزدیکتر بود.