گروهی از محققان در موسسه ماکس پلانک ادعا می کنند که یک درمان پیشرفته برای تومورهای سرطانی ایجاد کرده اند که از باکتری ها استفاده می کند. این درمان مبتنی بر میکرو ربات ها است باکتری ها از این واقعیت استفاده می کند که آنها حامل مواد مخدر هستند و از طریق ذرات مغناطیسی آنها در بدن هدف قرار می گیرند تا مستقیماً به سلول های سرطانی برسند و از گسترش آنها به بقیه بدن جلوگیری کنند.
این میکرو ربات ها با نحوه کار دقیق خود بسیار کارآمد هستند و درد و رنج زیادی برای بیمار ایجاد نمی کنند. محققین در طول دوران تحصیل خود موفق شدند نانولیپوزوم و نانوذرات مغناطیسی تا 86 باکتری E. coli به این ترتیب، باکتریها به ارتشی از میکرورباتهای هیبریدی زیستی تبدیل شدند که عملکرد فوقالعادهای داشتند.
نانولیپوزوم های متصل به هر باکتری E. coli در واقع وزیکول ها یا میکرو کیسه هایی هستند که با داروهای شیمی درمانی پر شده اند. با پوشاندن این کیسه ها به راحتی برخورد می شود اشعه مادون قرمز ناپدید می شود. از سوی دیگر، ذرات مغناطیسی (اکسید آهن) متصل به باکتری ها برای کنترل حرکت باکتری ها در بدن استفاده می شود.

از آنجا که E. coli تحرک بسیار بالایی دارد، محققان آنها را در معرض میدان مغناطیسی قرار دادند. جهت این میدان باعث حرکت ذرات اکسید آهن و در نتیجه باکتری ها در بدن می شد. محققان از این مجتمع ها برای اتصال باکتری ها به ذرات مغناطیسی و نانولیپوزوم ها استفاده کردند استرپتاویدین-بیوتین استفاده می شود که قوی ترین پیوند بیومولکولی است.
درمان سرطان با ترکیبی از بهترین تکنیک ها
محققان ادعا می کنند که رساندن دارو به نقطه دقیق بیماری با استفاده از میکروربات های بیوهیبرید می تواند بدون درد یا عفونت در بدن بیمار انجام شود. در گذشته تلاشهایی برای استفاده از باکتریها برای درمان سرطان صورت گرفته است، اما اکثر این تلاشها با شکست مواجه شدهاند، زیرا این درمان نیاز دارد. این ترکیبی کامل از بهترین تکنیک ها است. کاری که محققان در این مطالعه انجام داده اند افزایش ظرفیت باکتری های معمولی و تبدیل آنها به نانوماشین های دارورسانی است.
به عنوان مثال، نانولیپوزوم های متصل به این باکتری ها دارای کپسول های خاصی هستند که به آنها می گویند ذرات سبز افرادی هستند که به طور موثر داروهایی را برای درمان سرطان ذخیره می کنند. علاوه بر این، دانشمندان از خواص ذرات اکسید آهن برای کنترل دقیق باکتری ها استفاده کردند. نتایج کار آنها در مجله Science Advances منتشر شد.