سرنخ هایی از بازدید احتمالی بیگانگان از منظومه شمسی

آیا بیگانگان هوشمند از منظومه شمسی بازدید کرده اند؟ این سوال خنده داری نیست. به هر حال، منظومه شمسی بیش از 4 میلیارد سال قدمت دارد، و اگر حیات هوشمند در جای دیگری از کهکشان ما پدید آمده باشد، احتمالاً به سطح لازم از پیشرفت تکنولوژیک برای اکتشاف سایر سیستم ها، از جمله سیستم ما، دست یافته است.

در مقاله‌ای جدید، محققان نشان می‌دهند که چگونه می‌توانیم سرنخ‌هایی را که مهمانانمان به جا گذاشته‌اند جستجو کنیم.

جستجو برای مصنوعات بیگانه

چندین روش اساسی برای جستجوی حیات فرازمینی هوشمند وجود دارد. اولین رویکرد این است که به دنبال نشانه های زندگی باشید، چه هوشمندانه و چه غیر هوشمند. این رایج ترین روش در نجوم است و اهداف آن معمولاً منظومه های ستاره ای دیگر هستند – به عنوان مثال، جستجوی مواد شیمیایی از حیات در جو سیارات دیگر.

اما جستجو برای حیات فرازمینی در جاهای دیگر منظومه شمسی نیز دنبال می شود. مانند سطح مریخ و جو غنی از هیدروکربن قمر تیتان زحل.

رویکرد دیگر این است که به طور خاص به دنبال حیات هوشمند بگردیم، زیرا بیگانگان هوشمند قرار است خیلی راحت تر از میکروب ها بتوانند حضور خود را آشکار کنند. به عنوان مثال، ما می توانیم به دنبال بیگانگان ارتباطی باشیم که حضور خود را از طریق رادیو یا طول موج های نوری پخش می کنند. جستجوی سیگنال های رادیویی مصنوعی در قلب برنامه SETI (جستجوی هوش فرازمینی) قرار دارد.

اما بیگانگان هوشمند می توانند سرنخ های دیگری نیز از خود به جای بگذارند. اگر آنها بتوانند ابرسازه هایی مانند بالون دایسون بسازند، ما می توانیم آن ابرسازه ها را با جستجوی سیستم های دیگر پیدا کنیم. به عنوان مثال، ساختارهای اطراف یک ستاره که به اندازه کافی بزرگ هستند می توانند نوری را که می بینیم تغییر دهند، که می تواند نشانه ای از فعالیت هوشمند باشد.

تاکنون تمام جستجوها برای یافتن حیات فرازمینی ناموفق بوده است. اما راه دیگری وجود دارد که نسبتاً نادیده گرفته شده است: جستجوی مصنوعات فرازمینی (SETA). ایده پشت این رویکرد این است که اگر بیگانگان به اندازه کافی پیشرفته شوند، ممکن است بخواهند کهکشان را کشف کنند. یا به تنهایی یا با سفینه های فضایی روباتیک. در نزدیک به 4.5 میلیارد سال تاریخ منظومه شمسی، این موجودات فضایی احتمالاً زمان کافی برای عبور از محله ما و حتی به جای گذاشتن اثری داشتند.

باقی مانده

برخلاف SETI، پروژه SETA به اخترشناسان اجازه می دهد تا مانند باستان شناسان به کاوش در تاریخ بپردازند. آنها مجبور نیستند منتظر سیگنالی از تمدن های فرازمینی باشند که همزمان با گوش دادن ما فعال هستند. در واقع این امکان وجود دارد که بسیاری از تمدن ها در کهکشان منقرض شده باشند.

شاید این تمدن ها قبل از مرگشان چیزی را در منظومه شمسی به جا گذاشته اند (یا اکتشاف را برای انجام کارهای جالب تر رها کرده اند).

در مقاله جدیدی که در پایگاه داده arXiv منتشر شده است، ستاره شناسان راهبردی را برای استفاده از تلسکوپ ها، ابزارهای بررسی و کاوشگرهای سیاره ای برای جستجوی نشانه هایی از بازدیدهای گذشته بیگانگان پیشنهاد کرده اند. آنها سه دسته از بقایایی را معرفی می کنند که احتمالاً شناسایی می شوند.

در طول راه، اشیاء معمولی روی سطح وجود دارد – فضاپیماهای مرده و رها شده، کاوشگرها و حتی زباله ها. در تاریخ نسبتاً کوتاه اکتشاف انسان در منظومه شمسی، ماه و مریخ را با ده‌ها فضاپیمای منهدم شده و تکه‌های مختلف زباله پر کرده‌ایم، بنابراین منطقی است که فرض کنیم یک تمدن بیگانه نیز همین کار را می‌کند.

همچنین، از آنجایی که بیشتر سطوح منظومه شمسی در معرض فرسایش یا آتشفشان نیستند، یک ساختار متروکه می تواند برای میلیاردها سال قابل مشاهده باشد.

علاوه بر مصنوعات سطحی، فضاپیماها می توانند در فضای بین سیاره ای پرسه بزنند، مقوله ای که به عنوان “پرورل” شناخته می شود. آنها ممکن است در یک نقطه ثابت لاگرانژی یا در مداری در یک ماه دور منتظر باشند. آنها ممکن است فعال باشند و رویدادهای جالبی را در منظومه شمسی مشاهده و ثبت کنند یا ممکن است مرده باشند و هیچ تفاوتی با یک سیارک یا دنباله دار نداشته باشند.

در نهایت، می توانیم با مصنوعات بین ستاره ای روبرو شویم. کسانی که هرگز در یک منظومه شمسی نمی مانند و بی هدف از منظومه ای به منظومه دیگر در کهکشان سرگردان می شوند. ما در حال حاضر چندین ابزار برای شناسایی این نوع ساختارها داریم. از جمله تلسکوپ های بررسی نجومی و مأموریت های سیاره ای.

علائم آسیب

ممکن است بتوانیم از ابزارهای تحقیقاتی موجود برای یافتن شواهدی از ماجراجویی های بین ستاره ای و بین سیاره ای استفاده کنیم. به عنوان مثال، هر فضاپیمای بین ستاره ای مناسب به نوعی نیروی محرکه نیاز دارد. و از آنجایی که حتی بیگانگان نیز باید از قوانین نیوتن پیروی کنند، باید راهی برای به جلو راندن فضاپیما وجود داشته باشد. هر چقدر می خواهیم دستگاه سریعتر باشد، خروجی آن باید قوی تر باشد. این باعث می شود که فضاپیما به طور بالقوه برای تلسکوپ فضایی جیمز وب یا رصدخانه اشعه ایکس چاندرا قابل مشاهده باشد.

سفر بین ستاره ای را می توان با پیشرانه لیزری از طریق بادبان نور قابل تشخیص نیز انجام داد. همچنین می‌توان سرنخ‌های ظریف‌تری مانند ناهنجاری‌های گرانشی را پیدا کرد – مدارهای اجسام کوچک که چندان منطقی نیستند زیرا احتمالاً با عبور فضاپیماها آشفته شده‌اند.

در نهایت، به جای مشاهده منفعلانه، می توانیم به دنبال نشانه هایی از فعل و انفعالات گذشته در منظومه شمسی باشیم. به عنوان مثال، اگر موجودات فضایی در گذشته یک معدن روی عطارد ایجاد کردند، ما هنوز می توانیم آن را ببینیم. یا اگر تجهیزات سنگین هنوز فعال باشد مقداری گرمای باقیمانده تولید می کند که می توان آن را در تشعشعات منتشر شده از سطح سیاره یا ماه تشخیص داد. در نهایت، ممکن است بتوانیم ناهنجاری‌های ژئوشیمیایی را تشخیص دهیم – نتیجه تداخل با فرآیندهای شیمیایی سیاره (یا به سادگی آلودگی).

نویسندگان نشان می‌دهند که چگونه می‌توان از رصدخانه‌ها و کاوشگرهای فعلی و آینده منظومه شمسی برای جستجوی این مصنوعات بدون تغییر پارامترهای مأموریت آنها استفاده کرد. اگر سطح سیارات را اسکن کنیم و از مناطق منظومه شمسی تصویربرداری کنیم، می توانیم به دنبال شواهدی از حیات فرازمینی در این ماموریت ها باشیم.