دیابت نوع 2 با ناتوانی بدن در تنظیم سطح قند خون مشخص می شود. محققان هنوز نتوانسته‌اند درمان قطعی این بیماری را ارائه کنند، اما چینی‌ها اخیرا روشی را ابداع کرده‌اند که می‌تواند مشکل زمینه‌ای این بیماری را حل کند و در موش‌ها موفق بوده است.
محققان دانشگاه نانجینگ چین با ترکیب دو روش درمانی که قبلا برای بیماران دیابتی نوع 2 پیشنهاد شده بود، توانستند حساسیت بدن به انسولین دیابت این بیماری را احیا کرده و به طور موثر درمان می کند.
محققان این کار را با پوشاندن یک قالب با ذرات انجام دادند پلاتین و یک لایه از دی اکسید سیلیکون، پاک کننده های نانویی تولید کرد که می تواند به طور موثر به کبد رفته و سطح چربی را در آنجا کاهش دهد. با این کار، کبد می تواند به طور طبیعی کار کند. آزمایش این روش بر روی موش ها نشان داد که این روش در درمان مقاومت به انسولین نویدبخش است.
درمان جدید چینی برای دیابت نوع 2 چیست؟
دانشمندان در مقاله ای توضیح دادند که چگونه نانوذرات پلاتین را در نانوپوسته های سیلیکونی قرار می دهند تا به کبد بروند و بعد از اینکه کار خود را در آنجا انجام دادند. تحلیل و بررسی تبدیل شدن به این نانوپوسته ها به عنوان جاذب گونه های اکسیژن فعال (ROS) عمل می کنند و می توانند نانوذرات را حمل کنند.
در این درمان یکی جداکننده میتوکندری DNPME در داخل نانوپوسته ها قرار داده شد و با دولایه لیپیدی پوشانده شد تا امکان پاکسازی طولانی مدت ROS فراهم شود. این درمان با موفقیت استرس اکسیداتیو، مقاومت به انسولین و کمبود گلوکز را در آزمایشگاه معکوس کرد. بهبود استئاتوز و ظرفیت آنتی اکسیدانی کبدی نیز در موش مشاهده شد.
تزریق داخل وریدی این دارو بر چربی خون، هیپرگلیسمی، مقاومت به انسولین و نفروپاتی دیابتی نیز اثر درمانی دارد و با معکوس کردن مقاومت به انسولین، ممکن است برای درمان دیابت نوع 2 نویدبخش باشد.البته هنوز مطالعات و ارزیابی های بیشتری لازم است. برای آزمایش اثربخشی این درمان در انسان.
دیابت نوع 2 با اختلال در هورمون انسولین همراه است و این می تواند منجر به مقاومت در برابر این هورمون شود. مطالعات قبلی نشان داده است که مقاومت به انسولین توسط گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) ایجاد می‌شود. ROS مولکول های ناپایداری هستند که توسط میتوکندری در داخل سلول ها تولید می شوند. بنابراین، جلوگیری از تولید ROS ممکن است راه حل مناسبی برای درمان دیابت باشد.
نتایج مطالعه حاضر در مجله ACS Nano منتشر شده است.