نتایج اولیه ماموریت دارت ناسا

از 26 سپتامبر، زمانی که فضاپیمای دوگانه آزمایش تغییر مسیر سیارک (DART) ناسا به طور عمدی با قمر دیمورفوس برخورد کرد و مدار آن را 33 دقیقه تغییر داد، تیم تحقیقاتی کشف کردند که چگونه می‌توان از این تکنیک دفاع سیاره‌ای در آینده استفاده کرد. نیاز بوجود می آید

این مطالعه همچنین شامل تجزیه و تحلیل «پرتاب» – تن‌ها سنگ سیارکی که در اثر برخورد به فضا پرتاب شد – بود که پس‌زدگی آن نیروی برخورد پیکان دیمورفوس را بسیار افزایش داد.

نظارت مداوم بر مواد پرتاب به تیم تحقیقاتی درک بهتری از عملکرد فضاپیمای دارت در محل برخورد داد. اعضای تیم دارت تفسیر اولیه یافته های خود را در نشست 15 دسامبر اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا در شیکاگو ارائه کردند.

تام استالتر، دانشمند دارت در مقر ناسا در واشنگتن و یکی از مجریان، گفت: «آنچه می‌توانیم از مأموریت دارت بیاموزیم، بخشی از تلاش فراگیر ناسا برای درک سیارک‌ها و دیگر اجرام کوچک در منظومه شمسی است.

“برخورد یک سیارک تازه شروع بود. اکنون ما از رصدخانه‌ها استفاده می‌کنیم تا ببینیم این اجرام از چه چیزی ساخته شده‌اند و چگونه ساخته شده‌اند – و اگر سیارکی سر راهمان بیاید چگونه از سیاره خود محافظت کنیم.»

در مرکز این تلاش، تجزیه و تحلیل دقیق علمی و مهندسی داده‌های پس از برخورد برای اولین نمایش فناوری دفاع سیاره‌ای در جهان است. در هفته‌های پس از برخورد، دانشمندان توجه خود را بر اندازه‌گیری تکانه انتقال یافته توسط تیری که به سیارک هدف برخورد می‌کند با سرعت تقریباً 22530 کیلومتر در ساعت متمرکز کردند.

دانشمندان تخمین می زنند که برخورد دارت حدود یک میلیون کیلوگرم سنگ را به فضا فرستاد که برای پر کردن شش یا هفت واگن بار کافی است.

تیم تحقیقاتی از داده ها – و همچنین تمام اطلاعات جدید در مورد ترکیب سیارک و خواص پیشرانه به دست آمده با مشاهدات تلسکوپ و تصاویر از نور ایتالیایی تاسورا برای تصویربرداری سیارک (LICIACube)، مشارکت آژانس فضایی ایتالیا در این پروژه – برای یافتن استفاده کرد. بررسی کنید که برخورد اولیه پیکان چقدر سیارک را منحرف کرده است و چه مقدار از آن انحراف ناشی از برخورد پرتابه بوده است.

اندی ریوکین، یکی از رهبران تیم تحقیقاتی DART در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز (APL) گفت: “ما می دانیم که آزمایش اولیه انجام شده است.” اکنون می توانیم استفاده از این دانش را آغاز کنیم. “مطالعه پرتابه های ساخته شده در برخوردهای جنبشی – همه از Dimorphos – کلید کسب دانش بیشتر در مورد ماهیت سطح آن است.”

مشاهدات قبل و بعد از برخورد نشان می‌دهد که دیمورفوس و همراه بزرگ‌تر آن، دیدیموس، ترکیب مشابهی دارند و از مواد پایدار ساخته شده‌اند – مواد مرتبط با کندریت‌های معمولی، مانند اغلب برخوردهای رایج شهاب‌سنگ‌ها بر روی زمین.

این اندازه‌گیری‌ها همچنین از پوسته‌های دو شکلی که بر نور منعکس شده از باینری در روزهای پس از برخورد غالب بودند، بهره بردند. حتی در حال حاضر، تصاویر تلسکوپی از سیستم دیدیموس نشان می دهد که چگونه فشار تابش خورشیدی جت پرتاب را به دنباله ای شبیه دنباله دار به طول هزاران کیلومتر شکل داده است.

با کنار هم قرار دادن این تصاویر و با فرض اینکه دیدیموس و دیمورفوس چگالی برابری دارند، تیم تحقیقاتی به این نتیجه رسیدند که حرکتی که هنگام برخورد تیر به دیمورفوس وارد می شود، حدود 3.6 برابر بیشتر از زمانی است که سیارک به تازگی سفینه فضایی را گرفته باشد و سوخت نداشته باشد. تولید شده – یعنی سهم پرتابه ها در تکان دادن سیارک بیشتر از فضاپیما است.

پیش‌بینی دقیق انتقال حرکت کلیدی برای برنامه‌ریزی یک ماموریت برخورد جنبشی آینده در صورت نیاز است. از جمله تعیین اندازه فضاپیمای برخورد کننده و تخمین زمان سفر مورد نیاز برای اطمینان از اینکه یک انحراف کوچک می تواند یک سیارک بالقوه خطرناک را از مسیر خود منحرف کند.

اندی چنگ، محقق ارشد در Johns Hopkins APL گفت: «انتقال مومنتوم یکی از مهم‌ترین چیزهایی است که می‌توانیم محاسبه کنیم، زیرا اطلاعاتی است که برای طراحی یک مأموریت حمله برای منحرف کردن یک سیارک تهدیدکننده نیاز داریم. درک اینکه چگونه برخورد یک فضاپیما باعث تغییر حرکت سیارک می شود، کلید طراحی یک استراتژی نجات برای سناریوی دفاع سیاره ای است.

هیچ یک از سیارک های Dimorphos و Didymus قبل یا بعد از برخورد کنترل شده دارت با دیمورفوس تهدیدی برای زمین محسوب نمی شوند و نخواهند بود.